Ze względu na skalę prowadzonej działalności, stałość jej oddziaływania i specyficzny charakter, zawsze ściśle sprzężony z silnym wpływem na środowisko naturalne, gospodarka rolna powoduje bodaj najważniejsze konsekwencje dla środowiska przyrodniczego, wpływając tym samym wal-nie na jakość życia człowieka. Problemem jest model intensywnego rolnictwa niezrównoważo-nego, o podejściu produktywistycznym, bezwzględny priorytet nadającemu zysk ekonomiczny. Rolnictwo intensywne pociąga za sobą szereg poważnych zagrożeń, które nie ograniczają się do obszaru samego gospodarstwa. Ów negatywny wpływ dotyczy wszystkich komponentów środo-wiska naturalnego – organizmów żywych, powietrza, gleby i wód. Negatywne skutki niezrówno-ważonego rolnictwa mają nie tylko przyrodnicze, ale też społeczne i ekonomiczne konotacje. Rozwiązaniem jest rolnictwo zrównoważone, godzące konieczność zaspokojenia potrzeb obec-nego pokolenia z koniecznością zaspokojenia potrzeb przyszłych pokoleń i czerpiącego z do-świadczeń tradycyjnego rolnictwa ekstensywnego. Idea ta, wypływając z niezwykle pragmatycz-nych pobudek określonych przez znacznie szersze pojęcie rozwoju zrównoważonego, zabezpie-cza zarówno interes środowiska przyrodniczego, jak i społeczeństwa. Narzędziem wdrażania modelu rolnictwa zrównoważonego jest dobra praktyka rolnicza, czyli pod-stawowe standardy gospodarowania, uwzględniające ochronę środowiska. Powinien je przestrze-gać każdy racjonalny rolnik, któremu nieobojętne jest otaczające go środowisko, a tym samym zdro-wie i jakość życia jego rodziny i sąsiadów. Standardy te dotyczą racjonalnej gospodarki nawozami, ochrony gleb i wód, zachowania cennych siedlisk i gatunków oraz ochrony krajobrazu rolniczego.